Od Natalie C.D Tantum

Gdy się obudziłam czułam się koszmarnie. Rana pulsowała żywym ogniem, a w głowie wciąż mi się kręciło. Na dodatek mój wzrok był nieostry, co niezmiernie mnie irytowało. Leżałam na ziemi. Dopiero po chwili przypomniałam sobie, że zemdlałam. Złapałam się jedną ręką nogi krzesła i spróbowałam podciągnąć. Po kilku próbach udało mi się usiąść na drewnianym meblu. Oprałam się i rozmasowałam skronie. Rana okropnie bolała, ale wolałam na nią nawet nie patrzeć. Coś czułam, że wygląda jeszcze gorzej niż w moich wyobrażeniach i że jej widok wcale nie poprawi mojego samopoczucia. Miałam wrażenie, jakby coś zeżarło mi pół mózgu. Myśli urywały się w połowie i trudno było je złożyć w sensowną całość. Na dodatek gdzieś na tyłach mojej świadomości czaiło się przeczucie, że czegoś powinnam się obawiać. Na dodatek miałam wrażenie, że wcale nie chodziło o mnie. To wszystko w ogóle było jakieś podejrzane. W dodatku niepokoił mnie fakt, że Tantum jeszcze nie wrócił. Niemożliwe mi się wydało, żeby tak długo rozmawiał z królem. Po kilku minutach usilnego przywrócenia mózgu do porządku w końcu coś mi zaświtało. Tak... Coś musiało łączyć ten dziwny niepokój i nieobecność Tantuma. I wtedy przypomniałam sobie o czających się w lesie Hugholach. A połączenie Tantuma, tych stworów i ogarniającego mnie niepokoju nie zapowiadało nic dobrego. Poczułam się zobowiązana do chronienia Tantuma. W końcu on zrobił dla mnie to samo! Nie mogłam go opuścić. Pewnym problemem jednak był mój stan. Nie byłam zdolna do ustania na własnych nogach, a co dopiero do walki z potężnymi stworami! No i byłam tu zamknięta. Wyjrzałam przez okno i... no tak! Okno! Opierając się o ściany i meble podeszłam do okna. Wzięłam kłodę ze stosu obok kominka, zrobiłam zamach i z całej siły uderzyłam w szkło. Ostre drobinki rozprysnęły się naokoło. Kilka boleśnie wbiło mi się w skórę. Skupiłam całe swoje siły i przeturlałam się po parapecie. Gdy upadłam na trawę syknęłam z bólu. Poczułam okropny ból w ranie. Po mojej twarzy potoczyły się łzy. Ale na razie nie czas na użalanie się nad sobą. Skupiłam się na tym, żeby wstać. Opierając się o drzewa zaczęłam się rozglądać za jakimś kijem którym mogłabym się podeprzeć. W końcu znalazłam to, czego szukałam. Zaczęłam kuśtykać wspierając się na poobdzieranym badylu. Nie miałam pojęcia, gdzie się udać, więc ruszyłam w pierwsze miejsce które przyszło mi na myśl - polanka, na której spędziłam niezbyt przyjemny dzień w klatce.
Po jakimś czasie dotarłam na miejsce. I mój zmysł tropicielki nie zawiódł - w znanej mi klatce siedział nie kto inny, jak Tantum. Aż mi się go żal zrobiło, gdy zobaczyłam w jak opłakanym był stanie. Bo bliższym zapoznaniu nie zobaczyłam u niego jednak głębszych ran czy jakichś gorszych uszkodzeń. Rozejrzałam się po polance. Wokół było całe mnóstwo czerwonych bestii, które czujnie rozglądały się po lesie. Zaśmiałam się cicho i przybrałam wygląd otoczenia. Ale idioci. Zakradłam się ostrożnie do ogniska. Trochę zamieszania i zdążę zabrać Tantuma... Wyciągnęłam jedną z płonących gałęzi i rzuciłam na jakieś suche zielsko. Roślina natychmiast zajęła się ogniem. Zrobiło się zamieszanie. Część z olbrzymów próbowała poskromić szybko rozprzestrzeniające się płomienie, a część stała w miejscu osłupiała. W końcu stwory zaczęły się rozglądać. W swoich rozważaniach (no dobra, nie było żadnych rozważań) pominęłam jedną rzecz - zamieszanie to zagrożenie dla obydwu stron. Gdy byłam już w połowie drogi do klatki z Tantumem, niespodziewanie wymachujący na oślep rękami olbrzym walnął mnie wielką pięścią w twarz. W ustach poczułam metaliczny smak krwi. Stałam się znów widzialna. Jeden z czerwonoskórych wydał okrzyk zwycięstwa i podniósł mnie do góry jak szmacianą lalkę. No to wpadłam.
<Tantum?>